„Zatrzymaj się"

Tytuł piosenki Doroty Miśkiewicz, a zarazem tytuł płyty zespołu Dorota Miśkiewicz Goes To Heaven doskonale koresponduje z atmosferą przedświątecznego zagonienia. Jak wygląda to zagonienie, świadczyła frekwencja na koncercie. A szkoda, bo Dorota Miśkiewicz to jeszcze nowe zjawisko na polskiej scenie jazzowej. Artystka dała się wcześniej poznać jako skrzypaczka w zespole Włodzimierza Nahornego, śpiewała też wokalizy z różnymi grupami, ale dopiero formacja pod nazwą Dorota Miśkiewicz Goes To Heaven sprawiła, że zaczęto mówić o niej głośniej.
Dotychczas znałem ją jedynie z nagrań. Po sobotnim koncercie już wiem, jak brzmi na żywo. W klubie Blue Note Dorota Miśkiewicz zaśpiewała głównie materiał z płyty „Zatrzymaj się" i kilka kolęd. Ale to wystarczy, by zorientować się, że nareszcie pojawiła się wokalistka, która chce, która powinna i która umie śpiewać jazz. Niesłychana muzykalność sprawia, że jej głos wchodzi w dialog z poszczególnymi instrumentami: rewelacyjnie brzmi to w tytułowej balladzie - z basistą Robertem Kubiszynem, a w piosence „Asfalt, ulica, neony" z gitarzystą Markiem Napiórkowskim.
Dorota Miśkiewicz świetnie radzi sobie z jazzowymi balladami, czuje klimat nieco ostrzejszych rytmów, czasami dość odległych od jazzu. Mnie urzekła oryginalną wersją standardu Duke'a Ellingtona „Sophisticated Lady".
Zespół tworzy grupa przyjaciół, co się doskonale wyczuwa. Ich granie jest szalenie energetyczne. Nie ma w nim miejsca na odgrywanie nutek. Liczy się improwizacja, porozumienie ponad dźwiękami, wspólny puls i odczuwanie muzyki, chociaż każdy z nich gra jeszcze w innych konfiguracjach. Na koncercie w Poznaniu zabrakło pianisty - Michała Tokaja, którego zastąpił Piotr Wyleżoł (bardzo udanie).

Stefan Drajewski, „Głos Wielkopolski" (grudzień 2002)